O mnie

Ruda, piegowata, wiecznie uśmiechnięta i pełna energii autorka wszystkich zdjęć na tym blogu. Z wykształcenia rusycystka, z zamiłowania fotograf. Nie potrafię zbyt długo usiedzieć w jednym miejscu. 

Pamiętnik z Dzikich Wojaży czerpie swój początek w roku 2013, kiedy to, podczas trzeciego roku studiów, zdecydowałam się na wyjazd na Erasmusa do Tallinna. Kiedy jeszcze nie było Instagrama, Messengera ani Whats’Appa, pisanie bloga stało się sposobem na dotarcie szerszej grupy Rodziny i znajomych, chcących dowiedzieć się, co u mnie słychać i jak żyje się na obczyźnie. Z racji tego, że zawsze lubiłam pisać, w dodatku już wtedy zajmowałam się hobbystycznie fotografią, zaczęłam łączyć te dwie pasje.

Odkąd pamiętam, byłam ciekawa świata, uśmiechnięta i komunikatywna, otwarta na ludzi i zdarzenia. Wtedy, gdy decydując się na wyjazd na Erasmusa i mając 20 lat, ogarniały mnie wątpliwości. Doszłam jednak do jednego słusznego wniosku i tym kieruję się do dziś, za każdym razem, mając do podjęcia jakąś decyzję. Na pytanie: A co Ty tam będziesz robić?! Odpowiadam – będę spełniać marzenia. Przecież marzenia nie spełnią się same…

Estonia stała się dla mnie trampoliną do kolejnych Dzikich Wojaży. Ba, z każdym razem coraz bardziej spontanicznych i szalonych! Dziś, z perspektywy czasu (a minęło już trochę…) wiem, ile projekt „ESTONIA 2013” zmienił w moim życiu. I jak bardzo zmienił mnie samą.

Przede wszystkim na całego włączył mi się tryb nomady. Nie mogę usiedzieć zbyt długo w jednym miejscu, bo popadam w depresję i najzupełniej w świecie, obrazowo rzecz ujmując, to mi odwala. Czasem po prostu człowiek potrzebuje tego, by go porządnie wywiało i tym samym przewietrzył głowę. Potem łatwiej się funkcjonuje w naszej szarej rzeczywistości.

Nie boję się spontanicznych decyzji i weekendowych wyjazdów, podczas których mało się śpi i dużo chodzi. Budapeszt, Praga, Wrocław, Kijów… Zachód słońca na Kozim Wierchu, wschód na Trzech Koronach – czemu nie…Trochę już tego było. 2 lata spędziłam w Gruzji, górach Kaukazu, pracując jako przewodnik i lider wypraw. Czasem się śmieję, że mogłabym założyć swoje biuro podróży i być super przewodnikiem, o ile tylko moi klienci byliby w stanie dotrzymać mi kroku, bo z reguły jestem niezmożonym koniem, brnącym do góry i ciężko za mną nadążyć. 😉 Pandemia nieco pokrzyżowała plany trzeciego sezonu w Gruzji, ale za to otwarła mnie na jeszcze inne możliwości. Świat w 2020 roku dał nam szansę zatrzymać się na chwilę. Prawdą jest powiedzenie, że nie potrzebujemy nowych i jeszcze lepszych smartfonów i większych telewizorów. Potrzebujemy więcej uczuć i zachodów słońca – podpisuję się pod tym tekstem rękami, nogami i wszystkimi trzema tysiącami piegów na gębie, choć prawdę mówiąc wolę wschody.

Przez jakiś czas nie pisałam wtedy bloga – Dzikie Wojaże ograniczały się do szalonych kilometrów kręconych na rowerze po okolicznych wioskach. Do czasu, aż znajomi zaczęli do mnie pisać: Aga, kiedy nowa notka? Aga, napisz coś! Więc wróciłam do spisywania wrażeń. Nawet, jeżeli Dzikie Wojaże ograniczały się do wypadów w Pieniny czy Tatry.

W centrum swoich fotografii stawiam na pejzaż, ale zawsze staram się nadać mu element niezwykłości. Gonię za światłem, uwielbiam rosę i tajemnicze mgły – jestem bacznym obserwatorem rzeczywistości i zwracam uwagę na to, co innym nie rzuca się w oczy. Kocham wypady w pobliskie Tatry, kocham też wojaże w nieco dalsze regiony świata. Z każdego przywożę ze sobą masę zdjęć i jeszcze więcej wrażeń, którymi lubię dzielić się z innymi. Bo, tak na marginesie, straszna ze mnie gaduła!

PS. Teraz znajomi często piszą z pytaniem: Aga, kiedy wydasz swoją książkę? 😉